We hebben allebei vannacht nog praktische dingen liggen doen, dus onrustig geslapen. Om 7.10 uur staan we op. Het regent en de keren dat ik vannacht wakker was, hoorde ik het ook regenen.
Tussen de laatste rommeltjes ontbijten we en gaan dan douchen. Ik doe mijn haar, maar dat blijkt later vandaag weinig zinvol te zijn geweest.
Als alles echt is ingepakt gaan we naar het dumpstation en laten hem zo leeg mogelijk lopen. Dat duurt eeuwen. Een kwartier later vinden we het welletjes en gaan we naar Canadream. Ik rijd achter Jan aan. De kleppen van de tanks staan nog open, dan kan het laatste (uit de grey water tank) er onderweg uit lopen. Het blijft maar een beetje stromen en als we rechtsaf slaan de snelweg op, komt er een enorme klots uit. Nou, die zal nu wel echt leeg zijn.
We tanken waar we op de heenweg ook getankt hebben en het blijft maar regenen. Halfvol rijden we de laatste kilometers naar Canadream.
Het is even zoeken naar Willy, maar die neemt even later vrolijk en hartelijk de sleutels in ontvangst. De bon voor het laken wat we gekocht hebben wordt op de creditcard gestort als de borg teruggestort wordt. We zijn weer snel klaar.
Dan mag Jan in het zwarte gevaarte. Ook hij vindt het geen fijne auto. Als je gas geeft gebeurt er niets en als je het dan een millimeter verder intrapt, ga je met gierende banden vooruit.
De Citadel is het eerste doel. Het regent nog steeds flink en eigenlijk is het te typeren als Oud Hollands zeikweer. We zoeken een parkeerplek. Op het terrein van de Citadel kun je betaald parkeren. Met het oog op het weer is een beetje dichtbij wel lekker. Er staat dat het $ 2,- per uur kost, maar je kunt alleen $ 5,-, $ 10,- en $ 11,- kiezen. Dat is niet de bedoeling. Ietsje verderop, langs de weg, is een parkeermeter en die blijkt het beter te snappen. We betalen voor 2 uur en lopen in de stromende regen de heuvel op.
Met onze Parks Canada pas, die ik gelukkig in mijn tas had, kunnen we zo naar binnen. Eerst bekijken we een film over het ontstaan en de functie van het fort. Onze spijkerbroeken zijn kletsnat. Onder de capuchon hebben we een pet, maar via de klep trekt het vocht op. Daar gaat je kapsel dus.
We gaan het winkeltje in, vooral omdat het daar droog is, en we kopen allebei een souvenir.
1 etage hoger is het Army museum. In 5 kazematten zijn tentoonstellingen over de 1e wereldoorlog, de 2e en Afghanistan. Een suppoost spreekt ons aan en doet zijn verhaal.
Om 12 uur precies, 365 dagen per jaar wordt het kanon afgeschoten met een enorme knal. Zo ook vandaag dus. Vanaf de galerij hebben we goed zicht hoe dat gaat. Er lopen wachters in uniform uit de tijd dat het fort gebouwd werd. Bij dit uniform hoort ook een kilt.
Hierna bekijken we het laatste stuk van het Army museum en lopen beneden nog wat rond. Ook kijken we nog even naar het miniconcert van een trommelaar en een doedelzakspeler. De parkeermeter roept en we moeten vanmiddag op het vliegveld zijn.
We gaan eerst nog even Halifax in voor een lunch. We wilden parkeren waar we de eerste dag ook stonden, maar daar was alles vol. We rijden wat rond en vinden toch een plekje wat verderop. Schuin ertegenover is de Ierse pub Durty Nelly's en daar gaan we naartoe. Het ziet er leuk uit. Jan neemt een bacon burger en is heel enthousiast en ik de Award Winning Seafood Chowder en die is ook lekker. Warm brood erbij 😋. Ik snoep een paar frietjes van Jan en dat zijn de lekkerste die we in jaren gehad hebben.
Na het eten sprinten we de 50 meter naar de auto, want het giet weer. Toch maar niet nog even rondlopen dus.
Het laatste item is de begraafplaats waar de slachtoffers van de Titanic liggen. We zoeken een parkeerplaats, maar die is er niet. Je rijdt gewoon met de auto over de begraafplaats en stopt waar je wilt zijn. Het voelt nogal oneerbiedig, maar het hoort hier blijkbaar zo.
Het is een klein stukje op Fairview Lawn Cemetary, maar heel interessant. De meeste slachtoffers zijn geïdentificeerd en hebben een naam op de steen staan, maar bij een aantal staat alleen "Died 15 april 1912". Het graf van het onbekende kindje (2 jaar) wordt nog regelmatig van bloemen en speeltjes voorzien. Pas een paar jaar geleden zijn ze er door nieuwe technieken en onderzoek achter gekomen wie het echt is.
Het is even wat droger. Het is nu niet koud (meer). Vanochtend bij de Citadel was het weliswaar 17 graden, maar door de regen voelde het ijskoud. Nu is het 18 en een stuk aangenamer.
En nu is het echt op. We gaan naar het vliegveld, tanken onderweg een beetje erbij, we hebben 168 km gereden, en leveren hem bij Budget in. Het is dan kwart over 3. We vliegen om 18.15 uur en gaan eerst de lounge in. Na de security, die nogal erg rommelig verliep; Jan vroeg of de camera uit de tas (die in de rugzak zat) moest, maar dat hoefde niet. Dus zelf geconcludeerd dat de laptop dan ook niet hoefde. Die ging dus de andere kant op, want die moest wel. Tas open en opnieuw erdoor. Maar de band was inmiddels vastgelopen (door onze dikke rugzak?) en deed het niet meer. Alles wat erop lag moest naar de band ernaast en opnieuw.
In de lounge is het best koud. Inmiddels hebben we bericht gekregen dat we 25 minuten vertraging hebben, ook op de lange vlucht. Om half 6 wordt omgeroepen dat de lounge over een kwartier sluit. Nou, lekker wel.
We gaan naar de gate en wachten daar het laatste stukje. In het vliegtuig krijgen we geen welkomstdrankje en vrij snel, het is maar een korte vlucht, een driegangen maaltijd. Ondertussen kijk ik een film. Ik heb een korte uitgezocht, anders kan ik hem toch niet afkijken. Een oudje: A Hard Day's Night van The Beatles.
Na een zeer slordige landing op Toronto: hij kwam veel te snel aan en moest vol in de ankers waardoor alles van achter naar voren schoot en je jezelf schrap moest zetten, gaan we naar de gate, want we hebben een korte overstaptijd. Onderaan de trap krijgt Jan een sms dat er vertraging is, meer dan de 25 minuten die we al wisten en dus gaan we toch maar naar de lounge. Hier is het niet koud, maar ze hebben niet eens prosecco. In Halifax ook al niet 😞. Ondertussen krijgen we nog 2x een vertraging door. I.p.v. 21.15 uur wordt het 21.40 uur, 22.15 en 22.35. Dat laatste werd het.
Bij het boarden was het ook weer chaos. Veel te veel mensen op een stukje waar ook doorgaand verkeer was, maar we zaten. En dat heeft nogal even geduurd. Ze waren nog niet klaar met laden van de koffers en uiteindelijk kwam het vliegtuig om 23.30 uur in beweging en was het om 23.45 uur lift off. Al die tijd hebben we niks gekregen. Dat hadden we ons in de business class toch wel anders voorgesteld. Bovendien hadden we nou ook niet direct de gezelligste purser. Hij was heel fanatiek en heeft letterlijk een keer of 10 gezegd dat het verplicht is om een mondkapje te dragen. Hij heeft ook verschillende mensen erop aangesproken die hem niet helemaal goed op hadden. Terwijl we allemaal in onze eigen bubble zaten, zo ver zit je van elkaar vandaan.
Ik was al meteen met een film begonnen, King Richard, en heb later nog Spencer gekeken. In de tussentijd heb ik een stuk verslag geschreven en geprobeerd te slapen wat niet erg lukte. En eten kregen we ook nog. Niet dat we daar nou heel blij van werden. Om 00.00 uur kregen we het diner. We hadden allebei voor lam gekozen. Ik ben geen fan van lam, maar de rest sprak me ook niet aan en dit was een signature dish van Hawksworth (wie kent hem niet?), dus wie weet was het toch wel wat. Als Hawksworth overleden zou zijn, ik ken hem niet, dan zou hij zich zeker omdraaien in zijn graf en het lam is hiervoor echt zinloos gestorven. Het arme dier. Het had te lang in een te hete oven gestaan, dus was het door en door gaar en volkomen smakeloos. Er lag een plasje gekleurd water omheen, wat gloeiend heet was, maar nergens naar smaakte. De aardappelgratin, of wat het ook was, was ook veel te heet, maar had in de verte nog wel de smaak van aardappel en de broccolini erbij waren te gaar, maar waren nog wel herkenbaar. We kregen er 1 drankje bij, ik heb wel meteen de echte champagnegenomen, en dat was het. Vooraf hadden we een salade met garnalen maar die bleken opeens tonijn te zijn en toe hadden we carrot cake met koffie of thee. De 2e carrot cake vandaag dus.
Het ontbijt was het tegenovergestelde. Het was redelijk uitgebreid en voldoende hoeveelheid, maar dit was veel te koud. Mijn muesli in romige melk was bevroren in het midden en mijn verse fruit, wat echt een mooie schaal was, was ook ijskoud en de meloen was bevroren. Glaasje melk of koffie/thee erbij en na een deze keer beschaafde landing waren we om 12.20 uur op Schiphol.
Zowaar geen polderbaan deze keer, dus we waren vlot bij de gate. We waren meteen het vliegtuig uit. Eind lopen naar de paspoortcontrole, maar daar konden we ook snel door. Dit in tegenstelling tot de mensen met een niet-EU-paspoort. Daar was het volle bak en die hebben er wel even gestaan.
En toen de pièce de la resistance. De koffers. Er lagen zeker nog 10 koffers op de band die niemand wilde hebben. Niet zo vreemd, want van wat we zo konden zien, moest er in elk geval 1 naar Kopenhagen, 1 naar Warschau en 1 naar ergens in Israël, maar niet naar Amsterdam.
