Als we om 7 uur wakker worden is het 17 graden binnen, maar helemaal bewolkt buiten. Het is hier heerlijk rustig. Na het ontbijt regent het heel even. Dit zal de de hele dag op en af zo doorgaan.
Om 9.25 uur rijden we, na gedumpt te hebben, bij 13graden de camping af. Het plan is om via de 90 en de 81, die gedeeltelijk onverhard is, naar de ferry in Argentia te rijden. Daar komen we via veel kuilen en mist en dan vinden we het eigenlijk nog te vroeg om deze, kortere, weg te nemen en gaan via de 92 en de 100 via het schiereiland. Dat hadden we misschien beter niet kunnen doen. Er komt steeds meer mist en de gaten worden talrijker en dieper. Je ontwijkt de ene om in de andere terecht te komen. Er was weer een heel serieuze bij. Gelukkig doet de schokbreker linksvoor het nog. Af en toe is er wat minder mist.
We hopen in Placentia, wat er op de kaart uitziet als een wat grotere plaats, iets te eten te kunnen halen, want we moeten om 3 uur bij de boot zijn voor vertrek om 5 uur, voor een 16 uur durende overtocht. Het restaurant op de boot op de heenweg was dicht, dus we vertrouwen er niet op dat het nu open is.
Maar Placentia is niks, dus rijden we door naar Argentia, naar de ferry terminal. Daar rijd je zo op aan.
Het is kwart voor 1 als we daar aankomen. Tot onze verbazing staat er al een behoorlijke rij campers en ook een aantal personenauto's. We krijgen onze boarding passes en keycard voor de hut, nr. 8025 deze keer. Het is een andere boot, de Atlantic Vision, dus we weten niet wat het voor hut is. 10 m. verder staat een dame die vertelt dat het gas uit moet en krijgen we weer 2 tags. Die zitten er nog op van de vorige keer, dus dat is wel goed. Deze zijn alleen wat lichter geel. Weer even verder staat een mevrouw die wil weten of we verboden levensmiddelen in de vorm van groente bij ons hebben. Ik zeg ja, sla. Dat is geen probleem. Nu hebben we ook nog een halve komkommer, wat worteltjes, een paar champignons, een halve ui en een stuk witte kool, maar dat ben ik even vergeten omdat ik dacht dat het een covidcontrole zou zijn. Even helemaal van de leg dus 😄. O ja, en bananen. Wat we ook niet melden, maar wat nou juist wel had gemoeten, zijn de aardappels, maar die hadden we op Nova Scotia gekocht, dus we vinden dat die dan ook wel terug mogen.
We sluiten aan in lane 11 en lopen het gebouw even in. Daar is een klein souvenirwinkeltje, je kunt er tickets voor de boot kopen en er is een museumpje over het effect van WWII op Argentia. Dat moest helemaal plat, want hier is een grote legerbasis gebouwd. Ook is er een cafetaria, maar die is dicht. We
moeten dus even creatief omgaan met voer en drank, want we komen morgen pas om 9 uur aan.
Je kunt het gebouw wel in, maar alleen eruit met boarding pass en foto ID.
We smeren een broodje in de camper en hebben te doen met de mensen in auto's.
Nu we zoveel later vertrekken, komen we natuurlijk ook zoveel later aan. Dit komt uitgerekend morgen slecht uit, want dan gaan we de Cabot Trail rijden. Die willen we niet missen, maar het zou al een lange dag zijn naar Whycocomagh PP. Dat wordt nu te ver dus wordt het waarschijnlijk Chéticamp. Zonde van de gereserveerde camping, maar dat is overmacht.
Er zijn ons dan ruim 100 auto's en ongeveer 70 campers/caravans/aanhangers voorgegaan en na ons komen er nog een stuk of 6. Heeft niks te maken met hoe laat je aankomt, maar met de afmetingen. We staan op dek 3 en moeten met de rode lift naar boven, naar dek 8. Deze boot ziet er wel luxer uit dan die van de heenweg, maar nog steeds is informeren blijkbaar onmogelijk. De hut is wel vrijwel gelijk aan de vorige, mar net wat degelijker. Geen rammelende badkamerdeur en televisie en gordijnen i.p.v. een simpel rolgordijn, hoewel ze niet goed passen.
We kwamen met somber weer het eiland op en gaan er met somber weer ook weer vanaf. Gelukkig was het vanmiddag goed en konden we buiten staan en lopen, anders duurt het helemaal lang.
Aan boord willen we wat eten en het restaurant blijkt open. Daar staat een rij van hier tot overmorgen, maar we sluiten aan. Dan bedenkt Jan dat het à la carte restaurant weliswaar duurder is, maar misschien wel sneller gaat. Dus uit de rij en daar wachten. Een medewerkster zegt dat het binnenkort open gaat. Na een paar minuten zegt een andere dat het niet open gaat. Ze waren zo laat door een hurricane en konden niet bij het dock komen, maar moesten een paar keer heen en weer voordat ze aan konden leggen. Waarom het restaurant dan niet open kan snappen we niet, maar goed. We hebben geen idee hoe laat de boot eigenlijk aan had moeten leggen, dus of het klopt of een sterk verhaal is weten we niet. Wel dat het om een uur of 5 steeds meer ging misten en om 7 uur echt ging regenen, maar toen lag hij er dus al lang. Dan maar naar de hut voor een boterham. Daar hebben we dan ook weer geen zin in en gaan maar weer in de, nog wat langere, rij staan. Uiteindelijk zaten we om 22 uur aan tafel. Een deel van het menu was al niet meer beschikbar, maar de fish & chips (ik) en de BBQ bacon burger (Jan) waren er nog wel. En het was niet slecht. Soft drink erbij.
In de hut kijken we samen op bed nog een Chicago Med en gaan dan slapen.
Gereden: 281 km