Om 7 uur staan we op en het is dan 11 graden binnen en zonnig buiten. We bedenken wat we allemaal aan doen vandaag op de boot, want dat het zonnig is, wil nog niet zeggen dat het heet is en zeker niet op zee. Laagjes, laagjes, laagjes dus.
Na het ontbijt vertrekken we om 8.22 uur van de camping bij 9 graden. Een half uur later zijn we in Twillingate bij Iceberg Quest. Als we uit de auto stappen, spreekt een Aziatische man ons aan en vraagt of het gegarandeerd is dat we ijsbergen zien. Ik zeg dus dat het de natuur is en dat je daar geen garanties voor krijgt. Binnen worden we vriendelijk ontvangen door Carol-Ann en zij geeft wel een garantie, nl. dat we ze niet zullen zien. Er zijn er wel, een stuk of 20 zelfs, maar die zijn te ver op de oceaan voor een tour. Door de wind komen ze niet deze kant op. Dat betekent dat we ze overmorgen zeer waarschijnlijk ook niet zullen zien. Jammer. Dat schuiven we dan maar door naar januari. Bij Antarctica zullen ze wel zijn lijkt ons. Ze vertelt ook dat er een kleine kans is een walvis te zien. Het is nog vroeg in het seizoen, maar er zijn er al 4 gezien hier. Fingers crossed dus. De Aziaten haken af.
We zijn met 11 gasten op de boot. Een lekkere kleine boot vinden we, maar het zou de grootste uit de omgevig zijn. We verzamelen ons achter op de pier en kapitein Barry doen zijn veiligheidsverhaal. Verder gaan Roy, die onderweg het een en ander vertelt en Cheryl, met Iceberg Quest-jas aan, maar geen idee wat haar functie is, mee en een local die kind aan huis is blijkt en wat met de passagiers praat.
Om 5 over half 10 vertrekken we onder een nog steeds strakblauwe hemel. Als we een kwartier onderweg zijn ongeveer, we zijn net de vuurtoren waar we gisteren waren gepasseerd, ziet Jan een spuiter en een rug. Hij twijfelt nog, want het lijkt te dicht bij de rotsen, maar roept toch: "Whale". Vanaf dat moment staat de hele tour in het teken van de walvis. We gaan ernaartoe en volgen hem, op korte afstand, en dat verbaast me, want volgens mij zegt de Canadese wet dat je 200 m. afstand moet houden, tenzij hij naar jou komt. Maar we vinden het niet erg. Er is nog 1 andere boot op zee, een zodiac.
We zijn hartstikke blij dat we in elk geval 1 van de 2 wensen vervuld zien. Weliswaar niet zo dichtbij als in Moss Landing toen, mar dat was wel heel bijzonder. Doordat we maar met weinigen op de boot zijn, sta je altijd front row. We hebben een aantal, al zeg ik het zelf, aardige foto's kunnen maken. We genieten echt.
De walvis komt heel dicht bij de kust. Dat hadden we niet verwacht. Er zitten daar blijkbaar hele kleine visjes waar hij op jaagt. De kapitein vertelt dat het een vrij jong mannetje is en omdat hij er zo gaaf uitziet, qua huid en staart, ook heel gezond.
We gaan ook nog langs een adelaarsnest. Dat is moeilijk te zien en een foto maken is helemaal hopeloos, want je moet flink inzoomen en de boot schommelt behoorlijk. Een van de ouders is op het nest en de andere staat verderop op de rotsen.
Om kwart voor 12 rijden we weg op weg naar Gander en later Terra Nova NP. Helaas missen we net buiten Twillingate de afslag en moeten we 50 km omrijden.
In Gander willen we naar het North Atlantic Aviaton Museum. Dat moet aan de TCH liggen. We zien een bord dat het nog 3 km is. Daarna niets meer, totdat we er voorbij rijden. We hadden dus op de drukke weg vol in de ankers gemoeten en een bocht van 90 graden rechtsaf de parkeerplaats op moeten maken. Helaas. Aan de overkant zijn allerlei bedrijven, dus daar keren we. Alleen mogen we dan niet linksaf slaan. Dat schiet ook niet op. Doorrijden tot het ziekenhuis, daar kunnen we wel linksaf, over de parkeerplaats en dan gaan we weer de goede kant op. 200 m. verder zijn we bij het museum.
We mogen als senior naar binnen voor $ 7,- p.p., maar wel met een mondkapje. Het is een klein museum, maar wel leuk. Gander is altijd al een bijzonder vliegveld geweest. In 1937 bv. is men met de aanleg begonnen en een paar jaar later was het het grootste vliegveld ter wereld. In WWII heeft het een grote rol gespeeld en tijdens 911 weer. Doordat het Amerikaanse luchtruim gesloten werd, werden maar liefst 38 vliegtuigen naar Gander geleid en daar geparkeerd. Het plaatsje kreeg opeens 7000 passagiers die voor een aantal dagen gestrand waren. De hele gemeenschap kwam in beweging en in no time werd iedereen opgevangen en van eten en ander noodzakelijks voorzien. Tot op de dag van vandaag zijn er nog contacten tussen bewoners en passagiers.
Nu is Terra Nova nog ruim een uur rijden. We komen langs het visitor center, het hele park ligt langs de TCH, maar het visitor center is dicht. Van 10 - 4 open en later lezen we dat het in het shoulder season donderdag t/m maandag van 10 - 4 open is en in het hoogseizoen dagelijks van 10 - 6, maar nergens staat tot wanneer de seizoenen lopen. Dit slaan we dus over.
